تفاوت بین چراغ راهنمایی و سمافور

از اولین سالهای زندگی ، ما به کودکان می آموزیم که از جاده فقط با علامت اجازه عبور کنند. خوشبختانه شهرهای مدرن مجهز به تعداد زیادی چراغ راهنمایی هستند که برای اطمینان از ایمنی همه کاربران جاده طراحی شده است. تغییر رنگ در دستگاه سیگنال به عنوان راهنمای عمل ما عمل می کند. چیز دیگر سمافور است که چیزی عجیب و غیر معمول است. اکثر مردم آن را آنالوگ چراغ راهنمایی می دانند ، اما نه در جاده ، بلکه در راه آهن نصب شده است. آیا واقعا اینطور است؟ بیایید سعی کنیم تفاوت چراغ راهنمایی و سمفور را درک کنیم.

تعاریف

چراغ راهنمایی یک وسیله نوری است که حرکت عابران پیاده و وسایل نقلیه (ماشین ، قطار) را تنظیم می کند. ، تراموا ، کشتی های رودخانه ای و دریایی و غیره). اصل کار بر اساس تامین سیگنال های نوری است. تاریخچه دستگاه حدود 150 سال قدمت دارد. اولین چراغ راهنمایی در پایتخت انگلیس در نزدیکی ساختمان پارلمان در سال 1868 نصب شد. از آنجا که خالق آن متخصص توسعه سمافورهای راه آهن بود ، دستگاه جدید تفاوت چندانی با نمونه اولیه آن نداشت. مجهز به دو پیکان متحرک ، دارای کنترل دستی بود.

علائم راهنمایی و رانندگی منحصراً برای وسایل نقلیه در نظر گرفته شده بود و برای ایمنی عابران پیاده استفاده می شد. کنترل تردد در تاریکی با استفاده از یک فانوس گاز دوار ، با رنگهای قرمز و سبز روشن شده است. در سال 1869 ، این عنصر دستگاه منفجر شد و باعث زخم ترکش به یک افسر پلیس شد.

اولین چراغ راهنمایی اتوماتیک بدون توقف و ادامه در سال 1910 در آمریکا ثبت شد. در مورد آنالوگ دستگاه سه رنگ مدرن ، ده سال بعد در خیابان های نیویورک و دیترویت ظاهر شد. این نوآوری تنها در سال 1930 به روسیه آمد. اولین چراغ راهنمایی در لنینگراد ، دوم ، چند ماه بعد ، در مسکو نصب شد.

سمافور یک دستگاه سیگنالینگ ثابت است که در راه آهن مورد استفاده قرار می گیرد. این دکل بلند با بالهای متحرک (از یک تا سه) روی آن ثابت است که موقعیت آن نقطه مرجع راننده است. در شب و در نبود دید خوب ، چراغ های سیگنال قرمز ، سبز و زرد روی دستگاه روشن می شوند. دومی ، همراه با کاهش بالهای اضافی (دوم و سوم) سمافور ، نشان دهنده نیاز به کاهش سرعت قطار است.

موقعیت افقی نشانگر فوقانی و سیگنال قرمز ممنوع ، فراخوانی برای توقف خودرو است. در حالی که بال اصلی واقع در زاویه 135 درجه و "چراغ" سبز نشان می دهد که مسیر روشن است. شایان ذکر است که سمافورهای راه آهن تا دهه 1950 در اتحاد جماهیر شوروی گسترده بود. در نیمه دوم قرن بیستم ، چراغ های راهنمایی جایگزین شدند. با این حال ، در برخی از قسمت های آهنگ ، سازهای قدیمی هنوز استفاده می شود.

مقایسه

همانطور که از تعاریف پیداست ، دستگاه های سیگنال در نظر گرفته شده دارای تعدادی تفاوت هستند. برای شروع ، چراغ راهنمایی یک وسیله مدرن و متنوع برای تنظیم ترافیک است. این وسیله هم در جاده ها و راه آهن و هم برای علامت گذاری حمل و نقل آب استفاده می شود. در حالی که سمافور یک دستگاه منسوخ است. امروزه فقط بخشهای صنعتی غیرفعال خطوط راه آهن به آن مجهز هستند. اگر علائم راهنمایی و رانندگی به همه کاربران جاده توزیع شود ، سمافور فقط برای رانندگان در نظر گرفته شده است. بسته به موقعیت فلش ، راننده لوکوموتیو اقدامات خاصی را انجام می دهد یا با آرامش سفر را ادامه می دهد.

تفاوت دیگر بین چراغ راهنمایی و سمافور در طراحی دستگاه ها است. اولین دستگاه یک سیگنال نوری است. این شامل یک محفظه و یک سر لنز متصل به آن است که از LED ها یا لامپ های رشته ای نور ساطع می کند. سیگنال ها بصورت شبانه روزی داده می شوند. سمافور یک دکل با بال است. دومی برای ارائه نشانه های بصری استفاده می شود. روشنایی نشانگرها فقط در تاریکی و در شرایط دید ضعیف روشن می شود. بقیه زمان ، کار نمی کند.

به طور خلاصه ، تفاوت بین چراغ راهنمایی و سمافور چیست.